Een uitvaartspeech is geen afrekening
Bij een uitvaartspeech kun je plank lelijk mis slaan, alle eventuele goede bedoelingen ten spijt.
Een vriend van mij vertelde me over de uitvaart van een oud-hoogleraar van hem die hij had bijgewoond. De overledene was een expert geweest in zijn vakgebied en genoot groot aanzien in de academische wereld. Hij had tal van wetenschappelijke publicaties op zijn naam staan, had contacten over de hele wereld en was vaak in het buitenland om er te spreken of congressen te bezoeken. De man stond bovendien te boek als buitengewoon aimabel.
De ruimte waar het afscheid plaatsvond was afgeladen vol. Er klonken mooie woorden, in het Nederlands maar ook in het Engels, al dan niet met een accent. Hij werd van alle kanten op het schild gehesen.
Toen kwam zijn dochter aan het woord.
Haar afscheidswoord stond in schril contrast met het voorgaande. Ze hekelde haar vader. Hij was altijd weg. En als hij eens thuis was, zat hij te werken. Ze had weinig aandacht van hem gekregen en dat had haar overduidelijk gekwetst.
Ai...
Mag je in een uitvaartspeech kritisch zijn op de overledene? Jazeker, dat mag. Soms is daar ook alle reden toe en dan zou het raar zijn als je niet een kritische noot zou kraken.
Hoe pak je dat aan, zonder uit de bocht te vliegen?
Kies je woorden zorgvuldig. Hoe? Bijvoorbeeld door de sandwichformule te gebruiken.
Je begint met iets positiefs, daarna komt je kritische noot en vervolgens vertel je weer iets positiefs.
Zo ben je eerlijk en duidelijk en voorkom je dat je verhaal overkomt als een afrekening.
